Naar aanleiding van de buitenrit in Vries die door de lesserscommissie op 20 sepetember 2009 werd georganiseerd heeft Jellie van Dijk, één van de vele enthousiaste deelnemers, een kleurrijk verslag gemaakt van de gehele dag.

N.B. Dit verslag is niet voor taalpuristen en grammaticafreaks.
Het is geschreven door een over woorden steeple chasende verslaggeefster.

Er werd al een jaar over gepraat in de kantine van de manege. En wellicht ook in de stallen. Maanden van te voren werd al gevraagd wanneer nu de inteken lijst achter de bar kwam te liggen. Toen het eindelijk zo ver was, was hij ook meteen vol. Enkelen moesten tot hun verdriet hun naam weer schrappen om uit enkele lopende redenen. B.v. : collega's die het genot van paardrijden niet kennen en niet een dienst wilden ruilen. Of families die bedachten dat het een geschikte dag was om een reünie te houden.

Het aftellen kon beginnen en de verhalen over voorgaande jaren werden smeuïger. Men ging kijken op de weer radar. Ongeduld stak de kop op. Maar eindelijk daar was hij er dan: De dag van lachen, rijden, drinken en barbeknoeien.

Van diverse kanten kwamen de "schoolreisje" kandidaten aan gereisd. Lopend, met de fiets, scooter, brommert, auto en papataxi. Vier dames in een auto vol spinnen en dus gil-partijen kwamen uit de grote stad.( De chauffeuse had snoeiafval een nacht in haar wagen laten liggen en de diverse spinnen zagen het zwerk al drijven. Hun huisvesting zou bij het G.F.T. afval gedumpt worden dus dan maar dit mobiel inrichten als knusse huiskamer).
Bij Vrouwbuurtstermolen zagen de lady's de pony's en paarden al in de wei staan. Die hebben een snipperdag zo was de veronderstelling.
Voor 9 uur moest iedereen zich melden en de reis betalen. Eventueel wat extra's voor het weer naar huis brengen na de barbecue en het nuttigen van iets te veel drankjes.
Een van de instructrices moest het geld innen en de namen op de lijst aankruisen, betaald. Het stapeltje geld werd groter en groter. Haar ogen begonnen te glinsteren."Ik wil altijd al grotere borsten", zei ze gekscherend en zou met papier geld haar B.H. opvullen. De lachers waren op haar hand en ze legde ze weer mooi in de kas. Ja, de vakantie dag moest wel doorgaan natuurlijk.
Er kwam nog een vader een dochter afleveren. De andere dochter moest met haar paard op de zeedijk met vele anderen een clip opnemen met Syb ( ja, die) voor de film van de redding van de welbekende  paarden uit het wassende water van de Waddenzee.
Gemompel kwam op van af de toog. Dat was nog er es wat. Dat maak je nooit mee een dergelijk ervaring. Dat gaat boven het spannende Vries.

Op eens een kreet;"de sjeveur is'ter en hij wil wel vertrekken." Rugzakjes, helmen en andere broodnodige zaken werden bij elkaar gegrabbeld en men stapte opgewonden in schoolreis sfeer naar de bus. Een luxe touringcar stond klaar. Er werd nog gevraagd of de chauffeur het niet erg vond dat de bus straks heerlijk naar paarden vijgen zou ruiken. Hij vond dat geen probleem, zurige kots-lucht was erger.
Vrolijk wuivend en kakelend reed de bus langzaam van het paarden erf. Buiten wuifden de achterblijvers en barbeknoei feest terrein- opbouwers de buitenrit ganger's uit als een soort trotse maar enig zins ongeruste moeders en andere voogden/verzorgers.

De chauffeur begon met een opwekkend praatje over dat iedereen zijn riemen vast moest doen. Dit was verplicht. Deed je dat niet en er kwam politie controle dan was de boete voor jou. Verder zo zei hij wist iedereen nog wel dat vreselijke ongeluk met een bus in Spanje te herinneren. Alle dodelijke slachtoffers hadden geen riem om of liepen net door het gang pad. De rest was op een na licht gewond. ( Hij vergat er even bij te vertellen dat de berijder van betreffende bus veel te hard had gereden op een verkeerde afrit.)
Verder was er bij hem afgelopen week nog!, een dronken gast geweest die de polonaise in de bus wilde lopen. Hij eindigde zijn vrolijke feestje onderin op de trap van de uitgang voor het wc. hokje met een gebroken enkel. Na deze mededeling zat de fleurige sfeer er al behoorlijk in en men was er stil van.
Als klap op de vuurpijl mochten we naar een film registratie van het optreden van de TOPPER'S kijken. Gelukkig begon Theda, die voorin als reisleidster zat, kots-zakjes uit te delen. Ze vertelde onder anderen waar de zuurstof maskers hingen en dat de zwemvesten ergens onder de stoelen lagen.

Inmiddels hadden we de grote stad bereikt en Ybel kwam op het idee om een verjaardag's aubade aan Nanja te brengen. Zij kon niet mee omdat ze 47 jaar werd die dag. Gezin en familie rekenden erop dat ze deze heuglijke dag thuis zou vieren. Ybel probeerde Nynke die voor in de bus zat telefonisch met deze ingeving te bereiken. Nynke hoorde door het geloei van Gordon de telefoon niet maar had samen met Theda wel het zelfde idee.
De chauffeur bleek ineens wel risico's te durven nemen en was er meteen voor in. Tot grote verbazing van menig passagier sloeg de beste man af een woonwijk in. Nam de vreselijke hobbelende verkeersdrempels in de Hobbelmanstraat.( Gelukkig waren de spuug-zakjes al uitgedeeld)De bestuurder sloeg een straat in met ook nog plastic Lankhorst paaltjes. En kwam uit bij een voor groot verkeer verboden verbod's bord. De bocht lukt niet. Dus reed hij verder naar de rondweg en schoof een eind achteruit over de parallel weg om de bocht via de andere kant nog eens te nemen. Het bord kwam nog op de picture van onze fotoverslaggeefster.
De bus hield halt en Nynke belde Nanja om te zeggen dat ze uit het raam moest kijken. Deze geloofde haar ogen niet. Zelfs toen ze een licht gele ochtend jas met bij passend koffie kopje buiten kwam kijken, dacht ze dit kan niet waar wezen. Een grijns van oor tot oor. (Later vertelde ze de verslaggeefster dat dit haar mooiste verjaardag's cadeau tot nu toe was geweest!) Het bleef nog lang onrustig in de gehele straat achter de vitrages, rolgordijnen en luxaflex.

De verdere reis was op de Toppers na rustig. Men at zijn hele voorraad brood al op. Probeerde of je je kont kon keren in het nauwe wc. hokje uit en klessebeste wat.
Daar was Vries. De manege van Jan Dolfink was vlakbij de afslag. Het kwam zo plotseling dat men was het "we zijn erbij bijnaaaha” vergeten te zingen.

Op de plaats van bestemming vlogen direct velen naar de toiletten. Op het terras bij de kantine (koffie zetten?) kreeg een ieder koffie, thee of limonade bij een stuk appeltaart met slagroom.
De zenuwen liepen op en de afwater plaatsen werden weer bezocht. Nog maar wat koffie. Een rondje verkennend lopen en weer langs de wc.'s. Ja, op Google Earth hadden de Tena-Lady's al ontdekt dat er niet veel struiken om en nabij Vries waren waar je met hoge nood in kon duiken, dus de blaas moest leger dan leeg.
Er moest nog een handtekening op een lijst geplaatst worden over eigen verantwoordelijkheid of zoiets.( de schrijfster had haar leesbril thuis gelaten)

Plotseling rumoer; naar de stallen voor de indeling. Vele grote, kleine, dikke, dunne, rustige, felle en andere paarden stonden klaar voor een rustige en een "snelle"buitenrit. Elk paardje werd aan geprezen en wie wil op deze vierbener? De verslaggeefster had gekozen voor rustig en riep bij een stevige Haflinger Jaaa.
De heer Jan zei zij is een felle een. Nou dan maar niet. Ja, dat kan je wel nadat hij haar houding en ogen gepeild had. Dit beestje gaat ook met pony kamp mee, dus..
Okay, verzuchtte ze en nam het meteen al hipperige edele dier mee naar de kleine bak. Daar liet ze zich niet makkelijk aan singelen en het opstijgen was ook een crime. Merle moest eraan te pas komen om te helpen.
De schrijfster dezes keek naar de wel heel brede rug van het paard en vroeg zich hard op af of ze nu een volledige ontsluiting zou krijgen. Pas enige momenten later begreep Merle wat ze gehoord had en zakte door haar hoeven naast het schot neer. Nu werd het opstijgen nog weer even moeilijker met een lachende tegen de kant zittende instructrice.

Na veel geharrewar en vele hynder's met ruiters later en enkele wisselingen, onder andere Theda die het maar niks vond dat het zadel op haar Haflinger met veel graden om de buik heen draaide, ze koos een bejaard slank wit paardje uit, Merle nam de achtbaan attractie over, kon de buiten rit eindelijk beginnen. (excusé de lange Duitsche zin)

De "snelle"maar niet heuse groep was al vertrokken. Men stapte over een snelle weg en hadden een begeleider met een indrukwekkende snor. Roelof reed met de "langzame" heus, groep mee. Zo ook Merle. Zij wisselde later nog eens maar dan met een klein Zwart paardje.
De "snelle"groep had Jan Dolfink mee. Hij genoot zichtbaar. Stak regelmatig zij duim omhoog.
Men galoppeerde chaotisch kris kras, links, rechts troelala langselkaar heen. Het was allemaal best zolang de the "master" maar niet inhaalde. Achterin werden Liwadder liedsje's gezongen en er werd heerlijk geklessebest.

De langzamen keutelden door straatje en over rotondes. De dikke Haflinger had geen naam. Ze was in bruikleen en ging binnenkort naar haar baasjes terug. Het was een krengetje. Ze schopte fel naar achteren gewoon omdat ze er zin in had.
Arme Espresso ((what else, George Cloony) Expres-Slow volgens Ybel) die achter haar zat, kreeg er een onverdiende blauw plek bij.
De rijdende verslaggeefster gaf meteen een stomp in de hals van de dikke, met de woorden;"hou op met die flauwekul!"
Haar vuist zonk wel tien centimeter in het vet weg.
Goed gereageerd zei Roelof en gaf haar nog een pets met de zweep na op haar volumeuse derrière ( het paard dan, wel te verstaan). Later bleek dat Roelof haar nog vaker even moest aan pakken. De coole berijdster had de klappen van de zweep niet eens in de gaten gehad. Ze noemde haar paardje maar Dikke Bertha ( Naar het Duitse Kanon uit een van de oorlogen)
Weer veel later trad gewenning op en uiteindelijk aan het einde van de rit werd ze al Lieve Bella Beer genoemd. Ergens onderweg haalde dikke Bertha Roelof en zijn paard in. De berijdster had een smile van oor tot oor en lachte een beetje gemeen lachje. Onbedoeld, het schoot er zo uit.

Onderweg kwam de groep mooie huisjes tegen en paardjes in de wei of kraal. Ook een groep Madurodam shetlanders galoppeerden even met de groep mee. Op een groene gras brink konden de ruiters hun benen strekken en enkelen hun blaas ledigen. Er kwam meteen weer limonade in den blaas, dus op de manege later moest dat er weer uit.
Het stoof af en toe behoorlijk en je kon dus niet goed zien maar wel merken dat het een poos niet goed geregend had. Op een gegeven moment met iets meer zicht kwamen er plotseling bellenblaas bellen voorbij. De reportster kon niet geloven dat er iemand zijn handen vrij had om een busje van dit spul mee te nemen en te gaan zitten blazen. Maar daar vlogen ze dan, ze glinsterden geelgroenig. Een zeer verdacht kleurtje.
Een paard halverwege de rij bedacht ineens om op zijn voorbenen te gaan staan en een voorbeenstand uit te voeren. De berijdster had het allemaal snel weer onder controle, maar had het wel even warm gekregen. Het jasje moest uit en Roelof zou dat wel even met zijn "moeilijke" paardje aannemen. Het dier stapte zijwaarts en achteruit. Men was al voorbereid op een giezel de scherp en hoog afgesneden giersloot in. Op 10 cm. na was dit ook bijna gelukt. De wand brokkelde iets af en alles kwam goed. Een zucht en schaterlach van opluchting.
Af en toe lichtte men zijn achterwerk van het paard om de tot een string en aambeien flos touwtje opgerolde onderbroekie's weer recht te trekken. Ondanks het de avond er voor uittesten van het ondergoed, toch weer de verkeerde aangetrokken. Bijna thuis bleek er een Haflinger mank te zijn. De paarden ambulance werd gebeld. Tijdens het wachten op een t-splitsing werd Bertha weer eens onrustig, hinnikte en liep de hele t-splitsing rondom en tussen de andere paarden achteruit. Ze eindigde met kont tegen een prullenbak waar ze keurig in poepte.
De 4 wiel aandrijver met trailer kwam het geblesseerde paardje ophalen. De amazone wisselde nog met een ander die wel mee naar de eindbestemming per mobiel vervoer wilde. De rest sjokte verder. De oversteek over de snelle weg moest weer gemaakt. Deze keer moest Roelof ook mee helpen het verkeer tegen te houden. Een alien op een motor stopte keurig.  Aangekomen op de eindbestemming werden de langzame groep begroet door de zogenaamde snelle groep.

De paarden werden afgezadeld en naar hun eigen loopstalletje gebracht. Weer een toilet gang, hapje en schnapsje. Biertje. Biertjes op.
Jan D. moest met veel moeite een grote bahco sleutel en druppen aan zijn neus een fust verwisselen.
Opeens klonk het commando dat men de bus in moest. De chauffeur wilde naar huis.

Ybel nam haar glas bier mee de bus in. Daar klonken al weer Hollandse hit´s. Een ieder galmde mee met viva Hollandia.
Marco B. zong zijn liedje ROOD de kleur van mijn Bankrekening.
Willeke Alberti zong met de busmeute niemand slaat zijn eigen paard alleen.

Gelukkig was daar al heel snel Vrouwbuurtstermolen in zicht. De zelf in elkaar gelastte maar doeltreffende BBQ stond te smeulen en de biertjes stonden koud. De rode wijn op kamertemperatuur. Een heerlijke fruitbowl met diverse salades en diverse soorten barbeknoei vlees.
Bij het vuur kwamen allemaal tips van pyromaan mannetjes die niet bij het gloed weg waren te slaan. Onder andere deze "Wanneer je je darmen eens flink en snel wilt schoonmaken, moet je het niet zo gaar bakken."

Met deze grandioze tip sluiten we af. Het aftellen naar de volgende buitenrit is begonnen.

Jeltje Ieke van Dijk.